Waarom Trump China’s Kracht Fout Inschatte

De handelsstrijd tussen de twee grootste economieën ter wereld is niet alleen aan de gang, het is een felle strijd geworden. De Verenigde Staten, onder leiding van president Donald Trump, hebben tarieven tot wel 245% opgelegd aan Chinese goederen, in de veronderstelling dat China zou bezwijken onder deze druk. Echter, Peking reageerde met zijn eigen zware heffingen van 125% op Amerikaanse import, zonder te verrekenen.

Als Trump dacht dat hij Beijing kon dwingen, heeft hij de situatie ernstig verkeerd ingeschat. Het is bijna lachwekkend hoe slecht de VS voorbereid waren op de veerkracht en invloed die China naar de tafel bracht.

Een belangrijke factor is dat China pijn kan verdragen - meer dan je zou denken. China is geen kleine speler; met zijn status als de op één na grootste economie ter wereld kan het economische klappen opvangen die andere landen zouden verwoesten. Met meer dan een miljard inwoners heeft het land een interne markt die de schade voor exporteurs kan verzachten. Natuurlijk geven Chinese consumenten niet uit zoals de overheid dat zou willen, maar de regering komt al met stimuleringsmaatregelen, variërend van subsidies voor huishoudelijke apparaten tot speciale 'zilveren trein' aanbiedingen voor gepensioneerden.

Laten we eerlijk zijn: Trumps tarieven hebben de drang van de Chinese Communistische Partij om de volledige consumentenpower van het land te benutten alleen maar versterkt. Mary Lovely, een handelsexpert van het Peterson Institute in Washington DC, zei tegen BBC Newshour: “Ze zijn heel goed bereid om de pijn te doorstaan om niet te capituleren voor wat ze beschouwen als Amerikaanse agressie.” In tegenstelling tot westerse democratieën hoeft China zich geen zorgen te maken over verkiezingen of mediacycli. Het autoritaire model stelt het land in staat om veel beter te kunnen omgaan met kortetermijn economisch ongemak.

Er zijn natuurlijk drukpunten: jeugdige desillusie, een crisis op de woningmarkt en baanverlies, maar Peking heeft deze uitdagingen benut om nationale steun te mobiliseren en de interne eenheid te versterken. Zoals de staatsmedia het formuleren: de mensen moeten “samen stormen doorstaan.” Dit is een uitspraak die je moeilijk van een Amerikaanse politicus zou horen tijdens een handelsstrijd.

Terwijl Trump de krantenkoppen haalde met impulsieve tarieven, investeerde China ondertussen jarenlang stilletjes in de toekomst. Ooit gezien als de fabriek van de wereld, streeft het nu naar wereldwijde technologische suprematie. Van AI en hernieuwbare energie tot zelfontwikkelde chips, China zet in op innovatie.

Kijk naar de resultaten: de Chinese AI-chatbot DeepSeek heeft furore gemaakt als een geloofwaardige concurrent van ChatGPT. De elektrische voertuigengigant BYD heeft Tesla vorig jaar ingehaald om de grootste fabrikant van elektrische voertuigen ter wereld te worden. Zelfs Apple, de Amerikaanse technologiegigant, verliest terrein in China aan lokale zwaargewichten zoals Huawei en Vivo.

Peking heeft recent aangekondigd meer dan $1 biljoen in AI en technologie-innovatie te investeren in het komende decennium. Ondertussen hebben Amerikaanse bedrijven die proberen zich van China los te koppelen, ontdekt dat dit bijna onmogelijk is. Geen enkel ander land kan de combinatie van enorme infrastructuur, geschoolde arbeidskrachten en volledige toeleveringsketens die China biedt, evenaren. Deze systemen zijn niet van de ene op de andere dag opgebouwd; ze zijn het resultaat van tientallen jaren van planning, investering en focus.

De wereldwijde toeleveringsketen draait nog steeds om China. Ondanks Amerikaanse pogingen tot 'ontkoppeling' blijven fabrikanten diep verankerd in het Chinese industriële netwerk. Of het nu gaat om halfgeleiders, zeldzame aardmetalen of componenten voor elektrische voertuigen, China heeft de sleutels in handen.

Trumps tarieven kunnen sommige fabrieken naar Vietnam of Mexico duwen, maar het vervangen van het volledige productie-ecosysteem van China? Dat is een fantasie. De VS probeert een hogesnelheidstrein om te leiden terwijl deze nog steeds rijdt - en zonder het spoor.

Trump onderschatte het vermogen van de Chinese overheid om haar mensen te mobiliseren. Het nationalistische trots heeft een hoge vlucht genomen in China in reactie op Amerikaanse druk, en Peking heeft die boodschap slim weten te spinnen. Dit is geen handelsstrijd - het is een nationale verdedigingsinspanning. De Communistische Partij presenteert het als een strijd tegen buitenlandse intimidatie, en met haar strakke greep op media en berichtgeving weet ze veel mensen te overtuigen.

Dit soort interne cohesie is iets waar Amerikaanse leiders alleen maar van kunnen dromen tijdens economische turbulentie. Terwijl de VS worstelt met regelgeving en politieke verdeeldheid, stroomt China geld en talent in innovatieve technologieën zoals AI, biotechnologie, 5G en groene energie. Peking heeft besloten de toekomst in handen te nemen - en ze zijn goed op weg.

Trumps administratie heeft niet alleen China’s uithoudingsvermogen onderschat, het heeft de voedseltransportwei genegeerd. China overleeft deze handelsstrijd niet alleen; in veel opzichten gebruikt het het zelfs als brandstof.

Al met al toont Donald Trumps strategie van tarieven de tekortkomingen van zijn beleid. Het idee dat de VS China kan dwingen door economische dreigingen is niet alleen arrogant, maar ook onwetend. Je kunt een land als China niet dwingen om te doen wat jij wilt, zeker niet een land dat jaren heeft voorbereid op deze strijd.

In de poging om de Amerikaanse dominantie te herbevestigen, heeft Trump simpelweg de grenzen ervan blootgelegd. De wereld keek toe - en China ook, terwijl het kalm zijn fiches opstapelde terwijl Trump de tafel omgooide. Zijn buitenlandse beleid draaide niet om leiderschap, maar om ego. En in dit hoogspel blijft China comfortabel achteroverleunen terwijl Amerika zijn bluf laat zien.