Trump's Pauze: Econoom of Verliezer?

Op 9 april 2025 verraste president Donald Trump velen door een "tijdelijke pauze" aan te kondigen in zijn agressieve wereldwijde tariefstrategie—met uitzondering van China. Hij gaf aan dat deze stap nodig was om "flexibiliteit" te behouden in de lopende onderhandelingen. Terwijl zijn trouwe aanhangers dit als strategische geduld probeerden te verkopen, is de waarheid onontkoombaar: Trump heeft gezwicht. In het risicovolle spel van handelsoorlogen dat hij zelf heeft gestart, is deze terugtrekking allesbehalve een tactische aanpassing; het is een opvallende erkenning van zwakte.

Van het moment dat Trump zijn plannen voor een tweede termijn en een handelsaanpak begon te verspreiden, waren de waarschuwingssignalen luid en duidelijk. Met zijn protectionistische retoriek dreigde hij met ingrijpende tarieven tegen zowel bondgenoten als tegenstanders, in de hoop dat de angst voor economische schade vreemde machten zou dwingen om zich aan zijn voorwaarden te conformeren. Hij beschreef zijn strategie op een brutale manier en beloofde de wereldhandel te hervormen, profiteurs te straffen en de Amerikaanse "economische soevereiniteit" terug te winnen.

Maar nog geen drie maanden na de uitvoering van zijn plan heeft Trump de rem hard aangetrokken—tenminste voor nu—wat nieuwe tarieven betreft voor landen buiten China. Dit is een verbijsterende ommekeer voor iemand die er prat op gaat kracht en vastberadenheid uit te stralen. Dit is geen strategische wending; het is een strategische ineenstorting. Ondanks zijn bluf heeft Trump aangetoond dat hij de druk niet kan weerstaan wanneer de gevolgen van zijn economische risico's aan het licht komen.

Amerikaanse producenten, die al worstelen met stijgende kosten en een turbulente wereldmarkt, luidden weken geleden al de alarmbel. Boeren maakten zich zorgen over retaliatietarieven die hun export verder zouden onder druk zetten. Zelfs Wall Street, dat doorgaans terughoudend is in het bekritiseren van Trump, begon zich zorgen te maken over de recessiedruk door handelsconflicten. De zogenaamde "pauze" van Trump is in wezen een capitulatie aan die toenemende stemmen van onvrede.

Is dit een meesterzet in de onderhandeling? Laten we het narratief overwegen dat Trumpwereld nu probeert te construeren: dat deze pauze deel uitmaakt van een groot plan, een slimme zet in het spel, de beroemde “Kunst van de Deal” in actie. Maar die theorie valt uiteen onder de druk van basislogica. Als het doel was om druk uit te oefenen, waarom zou hij dan halverwege de druk opgeven? Als de bedoeling was om landen te intimideren, waarom zou hij dan zwichten voordat er echte concessies werden gedaan?

Trump heeft altijd vertrouwen gehad in de schijn meer dan in de uitkomst. Zijn onderhandelingsstijl draait om escalerende bedreigingen, theatrale ultimatums en het selectief benadrukken van resultaten. In dat opzicht past deze zet in zijn imago—maar het zegt ook veel. Voor iemand die een boek heeft geschreven (of in elk geval zijn naam eraan heeft verbonden) dat stelt dat kracht en druk de sleutel zijn tot succes, stinkt deze zet van een man die te laat realiseerde dat hij een verliezende hand heeft.

Ver van een doordachte pauze, onthult deze terugtrekking een fundamentele tekortkoming in Trumps wereldbeeld: de overtuiging dat andere landen zullen buigen onder Amerikaanse druk, ongeacht hun eigen belangen of invloed. In 2025, met verschuivende mondiale allianties en opkomende alternatieve handelsblokken, is die aanname steeds naïever.

Trumps aanvankelijke bedreigingen hadden al schade toegebracht aan diplomatieke relaties met belangrijke bondgenoten. De Europese Unie, Canada, Zuid-Korea en Japan maakten zich allemaal op voor mogelijke sancties en stelden hun eigen vergeldingslijsten op, bereid voor een nieuwe ronde van de tariefoorlogen van 2018-2019. Door China uit deze pauze te exceptionaliseren, heeft Trump ook de boodschap verwarrend gemaakt: is het doel mondiale druk of is dit simpelweg een herhaling van de rivaliteit met de VS en China?

China heeft, opmerkelijk genoeg, niet gebogen. Ondanks Trumps agressieve retoriek en hernieuwde bedreigingen heeft Beijing noch gezwicht, noch concessies aangeboden. Sterker nog, de Chinese staatsmedia bespotten Trumps tariefpauze als “bewijs van Westerse instabiliteit” en een “barst in de snavel van de havik.” Als deze stap bedoeld was om China te isoleren, heeft het in plaats daarvan Amerika’s eigen gebroken positie op het gebied van handelswetgeving onderstreept.

De waarschijnlijkere reden voor Trumps plotselinge ommezwaai is niet strategie, maar simpele binnenlandse politieke wiskunde. Met de wetgevende tussentijdse verkiezingen van 2025 in aantocht en Trumps goedkeuringspercentages die al afbrokkelen onder suburbane kiezers en gematigde Republikeinen, dreigde de specter van economische pijn groot te worden. Peilingen in maart toonden aan dat een meerderheid van de Amerikanen tegen blanket wereldwijde tarieven was, vooral als ze hogere consumentenprijzen betekenden. Belangrijke strijdstaten die afhankelijk zijn van export—Wisconsin, Michigan en Pennsylvania—meldden al onvrede.

Trump praat een goed spel, maar hij flinchte op het moment dat de druk intern werd. Dat is geen kracht. Dat is geen onderhandeling. Dat is een bluf die werd ontmaskerd door de realistische gevolgen van roekeloos beleid.

In de uiteindelijke beoordeling onthult deze episode veel meer over Trumps beperkingen dan over zijn ambities. Terwijl hij blijft doen alsof hij de provocerende onderbreker is die zich niet aan de regels houdt, is de realiteit dat Trumps economische nationalisme altijd meer performatief dan praktisch is geweest.

De wereldwijde tariefpauze—met uitzondering van China—kan zijn vermomd als strategische herijking, maar de timing, de gedeeltelijkheid en het ontbreken van bijbehorende winsten onthullen de waarheid: Trump heeft de eerste echte test van zijn handelsdoctrine voor de tweede termijn verloren. Hij heeft gezwicht. Hij heeft onder druk toegegeven. Hij heeft invloed opgegeven voordat hij resultaten heeft veiliggesteld.

Dus, heeft Trump gewonnen of verloren in deze laatste zet? Het antwoord is overduidelijk: hij heeft verloren. Niet alleen omdat hij niet heeft voldaan aan zijn bedreigingen, maar omdat hij de holligheid van zijn strategie blootlegde. In het spel van handelsoorlogen heeft Donald Trump geswerved—en de wereld heeft het opgemerkt. De enige kunst in deze deal was de illusie dat er ooit een was.