Carney’s overwinning gedreven door Trump-afkeer

Mark Carney en de Liberale Partij hebben een indrukwekkende comeback gerealiseerd in de Canadese federale verkiezingen. Deze verrassing was in grote mate te danken aan de diepe onpopulariteit van één persoon: Donald Trump.

Enkele maanden geleden bevonden de Liberalen zich in zwaar weer. Na een decennium onder leiding van Justin Trudeau, leidde publieke vermoeidheid, economische stagnatie en een heroplevingen van de Conservatieven onder Pierre Poilievre tot bijna de ondergang van de centrum-linkse partij. Peilingen toonden consequent een duidelijke voorsprong voor de Conservatieven aan. En toen kwam Trump.

Sinds zijn terugkeer naar het Witte Huis in januari heeft Trump herhaaldelijk Canada aangevallen. Hij bespotte het land als een 'zachte' buur, stelde vragen bij de legitimiteit van de grens en suggereerde zelfs dat Canada 'beter af zou zijn' als de 51ste Amerikaanse staat. Zijn provocaties waren geen onschuldige steken; het waren aanhoudende aanvallen die centraal stonden in zijn publieke retoriek. Terwijl Trump misschien probeerde Canada in te boeten, bereikte hij het tegenovergestelde: hij verenigde de Canadese kiezers tegen hem en daardoor ook tegen de Conservatieve partij.

De agressieve houding van Trump gaf de Liberalen een kans. De partij reageerde snel en verving de onder druk staande Trudeau door Mark Carney, een gerespecteerde econoom en voormalig gouverneur van de Bank of England, die bekend stond om zijn competentie meer dan om zijn charisma. Carney benut de situatie door de verkiezingen te positioneren als een strijd voor de soevereiniteit van Canada tegen een vijandige Amerikaanse president. In speech na speech kaderde hij de campagne als een strijd voor de identiteit van Canada. “President Trump probeert ons te breken zodat Amerika ons kan bezitten,” waarschuwde hij op de verkiezingsnacht. “Dat zal nooit, maar dan ook nooit gebeuren.”

Het werkte. Wat eerst een steile klim leek, werd een krachtige opmars. Kiezers die zich al van de Liberalen hadden afgekeerd, verenigden zich opnieuw achter hen. Niet noodzakelijkerwijs uit liefde voor de partij, maar uit afkeer tegenover Trump en wat hij vertegenwoordigt.

Ironisch genoeg kan Trumps voortdurende meddling hem een meer ideologisch verwant partner in Poilievre hebben gekost, wiens platform van belastingverlagingen, kleine overheid en culturele conservatisme veel overeenkwam met dat van Trump. Een overwinning voor de Conservatieven in Canada zou als een nieuwe wereldwijde hoofdstuk in de Trumpiaanse populistische beweging kunnen worden gezien. In plaats daarvan werd het een waarschuwing.

Canada heeft een boodschap verstuurd, niet alleen naar Trump, maar naar de wereld. Zijn soort politiek, gekenmerkt door bedreigingen, nationalisme en disrespect voor bondgenoten, is niet alleen ongewenst in het buitenland; het is politiek toxisch.

Carney's overwinning is meer dan een nationale triomf—het is een wereldwijde signaal. Het toont aan dat mensen over de hele wereld bereid zijn om zich te verzetten tegen Trump's verdeelende en gevaarlijke retoriek, zelfs wanneer deze van buiten hun grenzen komt.

Canada's weigering om te buigen onder druk is een voorbeeld van veerkracht en principe. Ik hoop dat andere landen dit in acht nemen en hetzelfde doen. Het lot van mondiale samenwerking, de stabiliteit van de wereldeconomie en de zoektocht naar vrede zijn afhankelijk van landen die autoritaire bluf verwerpen en hun toewijding aan soevereiniteit, democratie en wederzijds respect bevestigen. Canada heeft ons net laten zien hoe het moet.