UK-VS Tariefdeal: Wat zijn de Werkelijke Kosten?

Het Verenigd Koninkrijk heeft een nieuw akkoord gesloten met de Verenigde Staten dat de tarieven op bepaalde exportproducten, waaronder staal, aluminium en auto's, zal verlagen. Hoewel overheidspersoneel het als een doorbraak beschouwt, is het duidelijk: dit is geen gratis handelsverdrag — en de prijs die we ervoor hebben betaald, zowel in politieke houding als beleidscompromissen, laat een onaangename nasmaak achter.

Dit Is Geen Handelsverdrag — Hoezeer Trump Ook Zeggen Wil

Laat me meteen duidelijk zijn: dit is geen handelsakkoord. Ondanks de bewering van president Donald Trump op sociale media dat hij een 'belangrijk handelsverdrag' heeft bereikt, schiet deze regeling tekort in vergelijking met dat label.

Trump heeft niet de wettelijke bevoegdheid om een volwaardig vrijhandelsverdrag te ondertekenen — die bevoegdheid ligt bij het Congres. Wat is aangekondigd, is een smal, tijdelijk tariefakkoord, waarvan veel details de komende maanden nog moeten worden uitgewerkt in juridische onderhandelingen.

Het een handelsverdrag noemen is politieke theater. En meebuigen voor dat showelement — alleen om kleine tariefconcessies te winnen — voelt niet goed.

Auto Tarieven Verlaagd, Maar Met Een Limiet

Een van de belangrijkste aankondigingen is de verlaging van de autotarieven. Trump had een belasting van 25% opgelegd op geïmporteerde voertuigen en onderdelen, bovenop de bestaande 2,5%. Deze deal verlaagt dat tot 10% — maar alleen voor maximaal 100.000 Britse auto's per jaar. Boven die limiet geldt nog steeds de bestraffende invoertaks van 27,5%.

Dit is een overwinning voor merken zoals Jaguar Land Rover, dat ongeveer een kwart van zijn voertuigen naar de VS verzendt. Het bedrijf verwelkomde de deal en verklaarde dat het “meer zekerheid biedt voor onze sector en de gemeenschappen die het ondersteunt.”

Echter, zoals leiders uit de Britse autobezitsector aan de BBC opmerkten, legt deze quota effectief een limiet op de competitieve exportcapaciteit van het VK. Bovendien heft het VK nog steeds een invoerbelasting van 10% op Amerikaanse auto’s — iets dat de VS naar 2,5% willen verlagen. Kanselier Rachel Reeves heeft aangegeven dat ze openstaat voor dit idee, wat voelt als opnieuw een concessie die in het verschiet ligt.

Staal- en Aluminiumtarieven Verlaagd — Maar Met Voorwaarden

Een ander belangrijk onderdeel van de overeenkomst is de afschaffing van de 25% invoertarieven op Britse staal en aluminium die Trump had opgelegd. Voor worstelende bedrijven zoals British Steel is dit een broodnodige reddingslijn. Maar ook hier schuilt het duiveltje in de details.

De VS zal een quotum systeem invoeren tegen “meest begunstigde natie” tarieven. Maar we weten nog steeds niet hoe genereus dit quotum zal zijn — of derivatieve producten zoals fitnessapparatuur en machines hier ook onder zullen vallen. Gezamenlijk zijn deze staalgerelateerde exporten goed voor meer dan £2,9 miljard per jaar, dus er staat veel op het spel.

Er is ook onduidelijkheid over de vraag of alleen staal dat in het VK is "gesmolten en gegoten" kwalificeert — een technische vereiste die grote delen van de Britse export zou kunnen uitsluiten.

Farmaceutica: Nog Steeds Onzekerheid

Misschien is het grootste gebied van onzekerheid de farmaceutische sector — de op één na grootste export van het VK naar de VS, met een waarde van £6,6 miljard vorig jaar. Ondanks dat beide landen hebben verklaard de bedoeling te hebben om “snelle onderhandelingen over een aanzienlijk voorrecht” op medicijnen en ingrediënten aan te gaan, is er nog geen concrete overeenkomst bereikt.

De meeste afgewerkte medicijnen hebben al lage of geen tarieven onder wereldwijde normen. Maar met de farmaceutische sector als een groot onderdeel van de VK-US handel, voelt de vaagheid hier als een gemiste kans — of erger, een teken dat er in de toekomst mogelijk meer concessies nodig zijn.

Digitale Belastingen Blijven — Voorlopig

Er zijn ook geen veranderingen aan de 2% digitale belasting van het VK, die voornamelijk Amerikaanse techgiganten zoals Meta, Apple en Google raakt. Er waren berichten dat deze mogelijk zou worden geschrapt onder druk, maar het VK heeft voorlopig standgehouden.

De belasting bracht in het eerste jaar alleen al £360 miljoen op van Amerikaanse bedrijven, dus het handhaven ervan is belangrijk. In plaats daarvan hebben het VK en de VS afgesproken te werken aan een afzonderlijke digitale handelsdeal om “papieren rompslomp te verminderen” en digitale exporten te stimuleren — een vage belofte die weer veel onderhandeling vereist.

Landbouw: Kleine Overwinningen, Geen Compromis op Standaarden

Het VK heeft zijn quotum voor Amerikaanse vleesimporten verhoogd van 1.000 naar 13.000 metrische ton en heeft een belasting van 20% daarop geschrapt. In ruil daarvoor hebben Britse boeren een wederzijds, belastingvrij quotum voor hun eigen export naar de VS gekregen — wat door handelsfunctionarissen als een 'primeur' wordt omschreven.

Belangrijk is dat de Britse regering heeft bevestigd dat de voedselstandaarden — vooral rond groeihormonen, die veel worden gebruikt in de Amerikaanse vleesproductie — niet zullen worden versoepeld. Het VK blijft zich aligneren met de EU-regels op dit gebied, wat een welkome vastberadenheid is in een anderszins gecompromitteerde deal.

Ook zijn de ethanolbelasting op Amerikaanse importen die worden gebruikt in de Britse bierproductie opgeheven.

Een Deal Die Onverdiend Voelt

Donald Trump heeft gepret dat het VK “Amerikaanse goederen snel door de douane zal laten gaan,” met minimale bureaucratie. Het is allemaal ontworpen om eruit te zien als een grote overwinning voor het VK — maar laten we eerlijk zijn, de uitstraling is voornamelijk gunstig voor Trump. Hij kan opnieuw de rol van dealmaker op het wereldtoneel spelen, terwijl het VK stille concessies doet en bescheiden winsten als overwinningen presenteert.

De Britse regering stelt dat deze deal “een enorme markt zal openen” en “de motor van de economie zal aansteken.” Misschien — maar het voelt niet als een overwinning die geworteld is in partnerschap. Het voelt eerder als een knieval voor een man wiens onvoorspelbare politiek en zelfpromotie niet onze handelsbeleid zouden moeten dicteren.

Conclusie

De UK-US tariefdeal biedt enige onmiddellijke economische verlichting en ondersteuning voor sleutelindustrieën zoals staal en de auto-industrie. Maar laten we onszelf niet voor de gek houden — het is een onsamenhangende overeenkomst die is gevormd rond de eisen en het ego van Donald Trump. Van quota tot vage beloften, de voorwaarden suggereren dat we meer hebben geruild dan alleen tarieven: we hebben invloed ingeruild voor snelheid. Als dit de prijs is van zaken doen met Trump, moeten we ons afvragen of het een prijs is die het waard is om te betalen.